Μια αγάπη για τα κλισέ

Αυτό το καλοκαίρι

κάναμε παραπάνω μπάνια απ'όσα είχαμε στοιχηματίσει

λιώσαμε στο σουτσίνι με τις μουσικάρες του μέχρι αργά το απόγευμα

ενθουσιαστήκαμε με ντόπια έκθεση φωτογραφίας plus αστροφυσική διάλεξη

κόψαμε σχεδόν μισή φλέβα από ένα μουσικο/θεατρικό έργο

απογοητευτήκαμε φουλ από το ριρί με τα τραγικά κομμάτια του

συγκλονιστήκαμε που τα 15 χρονα ξέρουν όλους του στίχους του Καλλίρη (you tube -cheers), αλλά πιο πολύ από το πώς διατηρείται ακόμα έτσι

αισθανθήκαμε χαζογκόμενες κολυμπώντας σε πισίνα ξενοδοχείου

δεν πνίξαμε τα παιδάκια που έκαναν ασταμάτητα βουτιές ακριβώς δίπλα μας

εντοπίσαμε σημείο στη θάλασσα που δεν ακούγονται οι ρακέτες

απομακρύναμε τα ψευδαισθησιογόνα κινητά από κοντά μας

απολαύσαμε τον αγαπημένο μας d.j στο πλέον στέκι ρόδον

βρήκαμε τρόπο να πίνουμε λιγότερο (προτιμάμε πια ποτά που δεν μας αρέσουν)

μετατρέψαμε μια κηδεία σε τσίπουρα στο Θανάση

υποσχεθήκαμε ότι του χρόνου δεν θα χάσουμε κανένα πανηγύρι χωριού και τις ιέρειές του (Μαρία Νομικού/Ηρώ Λεγάκη)

στοιχηματίσαμε  ότι θα πάμε τσίλαρο με αγροτικό και θα στήσουμε σκηνή (το κανονίζουμε γύρω στα δέκα χρόνια)και φυσικά δεν πήγαμε

λιώσαμε τους black keys και τη συλλογή του εν λευκώ στη συγκλονιστικά μικρή διαδρομή Γραμματικιάνοι-Κύμη και τούμπαλιν

και ορκιστήκαμε σε μια ΟΛΟΦΡΕΣΚΙΑ ΑΡΧΗ

* αυτό το πόστ είναι αφιερωμένο στον πιο πιστό-άπιστο και στην καρακοσμάρα του σκύλο (Σίμο) που παρόλο την άθλια κατάστασή του/γήρας γαρ περίμενε να γυρίσει από Κύμη σπίτι του (Αθήνα) για να "φύγει"και λίγο πριν να με κοιτάξει με αυτό το ανάμεσα σε αγάπη και απόγνωση βλέμμα για τελευταία φορά ...