Μια αγάπη για τα κλισέ

Αυτό το καλοκαίρι

κάναμε παραπάνω μπάνια απ'όσα είχαμε στοιχηματίσει

λιώσαμε στο σουτσίνι με τις μουσικάρες του μέχρι αργά το απόγευμα

ενθουσιαστήκαμε με ντόπια έκθεση φωτογραφίας plus αστροφυσική διάλεξη

κόψαμε σχεδόν μισή φλέβα από ένα μουσικο/θεατρικό έργο

απογοητευτήκαμε φουλ από το ριρί με τα τραγικά κομμάτια του

συγκλονιστήκαμε που τα 15 χρονα ξέρουν όλους του στίχους του Καλλίρη (you tube -cheers), αλλά πιο πολύ από το πώς διατηρείται ακόμα έτσι

αισθανθήκαμε χαζογκόμενες κολυμπώντας σε πισίνα ξενοδοχείου

δεν πνίξαμε τα παιδάκια που έκαναν ασταμάτητα βουτιές ακριβώς δίπλα μας

εντοπίσαμε σημείο στη θάλασσα που δεν ακούγονται οι ρακέτες

απομακρύναμε τα ψευδαισθησιογόνα κινητά από κοντά μας

απολαύσαμε τον αγαπημένο μας d.j στο πλέον στέκι ρόδον

βρήκαμε τρόπο να πίνουμε λιγότερο (προτιμάμε πια ποτά που δεν μας αρέσουν)

μετατρέψαμε μια κηδεία σε τσίπουρα στο Θανάση

υποσχεθήκαμε ότι του χρόνου δεν θα χάσουμε κανένα πανηγύρι χωριού και τις ιέρειές του (Μαρία Νομικού/Ηρώ Λεγάκη)

στοιχηματίσαμε  ότι θα πάμε τσίλαρο με αγροτικό και θα στήσουμε σκηνή (το κανονίζουμε γύρω στα δέκα χρόνια)και φυσικά δεν πήγαμε

λιώσαμε τους black keys και τη συλλογή του εν λευκώ στη συγκλονιστικά μικρή διαδρομή Γραμματικιάνοι-Κύμη και τούμπαλιν

και ορκιστήκαμε σε μια ΟΛΟΦΡΕΣΚΙΑ ΑΡΧΗ

* αυτό το πόστ είναι αφιερωμένο στον πιο πιστό-άπιστο και στην καρακοσμάρα του σκύλο (Σίμο) που παρόλο την άθλια κατάστασή του/γήρας γαρ περίμενε να γυρίσει από Κύμη σπίτι του (Αθήνα) για να "φύγει"και λίγο πριν να με κοιτάξει με αυτό το ανάμεσα σε αγάπη και απόγνωση βλέμμα για τελευταία φορά ...

Σε είδα

τον Αύγουστο στην βλαχοποπ φουλ πλειμπακ συναυλία της Ήβης Αδάμου στο εξωτικό Αλίμειο να περιφέρεσαι με καρό πουκάμισο απέξω από το άσπρο φανελάκι σου. Να σου θυμήσω ότι ο Kurt των Νιρβάνα πέθανε καιρό τώρα (εμείς πάντως προτιμούμε Ian Curtis από τους αυτόχειρες) και ελπίζουμε και σύντομα στιλιστικά!

the eternal sunshine of the spotless mind,

ή μήπως όχι? αλλά, τί σημασία έχει? Αφού το ξέρουμε ότι στο τέλος πάντα σωζόμαστε εμείς οι πιο αλαφροίσκιωτοι άνθρωποι!

(Αυτό το Πάσχα βολτάραμε στην παραλία, ήπιαμε τα πρώτα ανοιξιάτικα φραπέ, κάναμε στέκι το ρόδον και βρεθήκαμε με φίλους. Η νέα άφιξη είναι το ριρί(πιο σε καφέ)που άνοιξε δίπλα στο ριρί (λατρεμένο ποτάδικο). Τώρα πια ξέρω που θα περιφέρουμε τα ποτά μας το καλοκαίρι) !!!

Δεκαπέντε καλοκαίρια σε ένα βράδυ

Μα τί νησί κι' αυτό!

Αφού είδαμε όλα τα σχετικά έθιμα με τους Κουδουνάδες, των οποίων η ιστορία ξεκινάει από τη Διονυσιακή εποχή και καλά κρατεί μέχρι σήμερα γιατί συμμετέχει φουλ ο νεαρόκοσμος (το vintage είναι ακόμα στη μόδα!) ,βολτάραμε ασταμάτητα στη χώρα, ήπιαμε τους απαραίτητους καφέδες και χαζολογήσαμε , είπαμε το τελευταίο βράδυ να πάμε σε ένα κλασικό μεινστριμάδικο κλαμπάκι στην πλατεία για ένα τελευταίο ποτό.

Εδώ γιορτάζουν όλοι και χορεύουν οι περισσότεροι (ευτυχώς)!Άσε που γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Οι d.js ήξεραν όλους τους στίχους και τραγουδούσαν σε κάθε κομμάτι που έπαιζαν σα να βρίσκονται μόνοι στο δωμάτιό τους. Καθώς χορεύαμε-χαζεύαμε με μουσική υπόκρουση από Faithless και Ace of Base μέχρι Οικονομόπουλο και Λεγάκη (νομίζω) με bonus track ένα Πορτογαλέζικο κομμάτι, το οποίο και τις τρεις φορές που το έβαλε έγινε χαμός , πέρασαν από μπροστά μου όλα τα καλοκαίρια στην Κύμη με αντίστοιχα κλαμπάκια που βρίσκονταν σε κάτι χωριά χαμένα στη μετάφραση με τα αξεπέραστα ονόματα τύπου "Καμίνι" , "αβαντάζ", "γκαράζ","λίθος", "Βαβυλωνία"(ασύγκριτο άφτερ) και το υπεργαμάτο τότε "Rezzo" , το οποίο ήταν χωμένο σε κάτι δάση και τα αυτοκίνητα έκαναν ουρές χιλιομέτρων απέξω-για τέτοιο σουξέ μιλάμε !Μετά έγινε σκυλάδικο.

Μετά, αφού πήγε 5.30 το πρωί και η μία και τελευταία τεκίλα έγιναν τρεις, μάθαμε όλα τα νησιώτικα τοπικά σουξέ, ανακαλύψαμε ποιός γουστάρει ποιόν από τη διπλανή παρέα (friends with benefits) , καταλάβαμε τί έχει ντυθεί ο καθένας και στοιχηματίσαμε στο ποιός είναι ο πιο ωραίος του νησιού, είπαμε να την κάνουμε προς το δωμάτιο στο Μώλο(ς). Φυσικά και χαθήκαμε για μια ακόμη φορά! Ευτυχώς ένας ντόπιος (και κούκλος εννοείται) μας λυπήθηκε και μας πήγε στον προορισμό μας (και δεν τρόμαξε που φορούσαμε στέκα με φτερά και νυχτερίδες/κορώνα στο κεφάλι με το αντίστοιχο ραβδάκι) .

Τότε μάθαμε ότι θα αναχωρούσε το ένα και μοναδικό καράβι για το δρόμο της επιστροφής στην Κύμη , καθώς μετά θα είχε απαγορευτικό λόγω μποφόρ. Για πότε τα μαζέψαμε, καλέσαμε ταξί και βρεθήκαμε στο πλοίο δεν θυμάμαι . Αυτό που θυμάμαι πάντως είναι ότι πρέπει να είχε πάνω από 8 μποφόρ, το καράβι ήταν γεμάτο, οι διπλανοί μας σταυροκοπιόντουσαν, ένα 15χρονο γκρίνιαζε σαν 80χρονο γιατί θεώρησε ότι έπρεπε να βγει ο καπετάνιος και να μας καθησυχάσει ότι δεν θα βουλιάξουμε (ουγκ!), μια διπλανή τηλεφωνούσε ανά δεκάλεπτο στους δικούς της για να μην την πιάσει πανικός (Jesus!) , το πλήρωμα μοίραζε σακούλες για κάθε ενδεχόμενο...

αλλά εμείς ζεν...

Υ.Γ1: Ω, ναι! Για τη Σκύρο μιλάμε!

Υ.Γ2: Τί όμορφοι που είναι οι Σκυριανοί( όχι δεν ήπια τόσο) ! Και 'γω που νόμιζα ότι μόνο οι Βορειοελλαδίτες είχαν αυτό το προνόμιο.

Υγ3: Μήπως να μεταναστεύσω εκεί? Άσε που δεν έχουν και άτομο της ειδικότητάς μου, όπως με ενημέρωσε ένα σκλαβωτικά φιλόξενο Σκυριανό ζευγάρι.