Και ενώ η Αθήνα έχει γεμίσει με μπαράκια -υπερπαραγωγές που για να βρεις πλέον ένα μέρος στο οποίο θα πιείς το ποτό σου χωρίς παράλληλα να παρουσιάζεται ένα διαδραστικό αλτέρνατιβ θέατρο (στο οποίο κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα, αλλά θα αρέσει αναγκαστικά σε όλους), να προβάλλονται video art στην τεράστια οθόνη ακριβώς από πάνω σου (στο οποίο χαριτωμένα εντόσθια να περιπλέκονται γλυκά -υγρά και ματωμένα και αυτό να ονομάζεται τέχνη), χίψτερ να αράζουν στρίβοντας πάντα καπνό για τσιγάρα και να βαριούνται ανελέητα , gay και lesbian (δήθεν) ζευγάρια να κάνουν γαμήλιο πάρτυ και undergroynd ελληνικά συγκροτήματα (με αγγλικό στίχο βεβαίως -βεβαίως γιατί έχουμε και διεθνή καριέρα λέμε) να παρουσιάζουν την έλλειψη πρόβας και ταλέντου ως τέχνη...
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑΜΑ...
και ενώ έχουμε χάσει κάποια υπέροχα πλάσματα από τη ζωή μας και ίσως γνωρίσαμε (?) /θα γνωρίσουμε άλλα ...
και ενώ πέρασε ένα μάυρο καλοκαίρι από πάνω μας, αλλά μάλλον την παλέψαμε ...
επιστρέφουμε στις ρίζες μας και συνειδητοποιούμε την αξία των απλών πραγμάτων που μας προστατεύουν...
έτσι και αυτές τις λίγες μέρες άδειας τις περάσαμε παρέα στο χειμερινό "ρόδον" . Ένα πολύ όμορφο, πέτρινο, ζεστό μπαράκι πίσω από την πλατεία, με ωραίες ανθρώπινες μουσικές , ανθρώπινες φυσιογνωμίες, καθαρά ποτά συνοδευόμενα με φουλ πατατάκια και ξηροκάρπια!!!Όλα τα λεφτά είναι η ποικιλία τυριών και αλλαντικών που είναι τεράστια και σερβίρεται με αχνιστή κομμένη πίτα, ο δε σερβοτόρος συμπαθέστατος!
Εκεί έχουμε πιεί χαλαρό καφεδάκι κάτι χειμωνιάτικες , γιορτινές Κυριακές. εκεί καταλήξαμε να πάμε Βαρκελώνη αποκλείοντας την Φλωρεντία (ρομαντικό), Τοσκάνη (δυσπρόσιτο) , τη Νέα Υόρκη (ακριβό-ενν. δική μου πρόταση) και κάτι ελληνικά χωριά των παππούδων μας (στα οποία θα πάμε άλλη φορά βρε αδερφέ-δίπλα είμαστε)! Εκεί έχουμε γελάσει για τις χαζομάρες μας, εκεί έχουμε εκνευριστεί για όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε, εκεί έχουμε πετύχει τυχαία ένα παιδί από την παρέα με χαμογελαστό μέχρι τ' αυτιά πρόσωπο εξαιτίας μιας νέας γκομενοπαρουσίας και τέλος εκεί έχουμε καταλήξει να αφήσουμε για μια ακόμη φορά αναπάντητο το αιώνιο last but not least ερώτημα: <<Τί θα κάνω με τα γκομενικά μου επιτέλους?>>
Γιατί τελικά αυτό είναι το ζουμί που βράζει σε μια συζήτηση όσο κι αν καταστρέφεται ο κόσμος γύρω μας και μέσα μας...
